“GARİP ÇÖZÜM SÜRECİ” ÜZERİNE

 

“GARİP ÇÖZÜM SÜRECİ” ÜZERİNE

I

20 Ekim 2024 tarihinde blogumuzda yayınladığımız “BAHÇELİ’NİN EL SIKIŞMASI VE ‘YENİ ÇÖZÜM SÜRECİ’ “ başlıklı yazımızda başlatılmak istenen ya da başlamış gibi görünen “yeni süreç” ile ilgili ilk değerlendirmelerimizi ihtiyatlı bir şekilde yapmıştık. İlgili yazımızda olayın perde gerisinin henüz aydınlanmadığını, yaygın bir beklenti ve kafa karışıklığı vb. yaşandığına dikkat çekmiştik. Orada yaptığımız değerlendirmelere yeniden geri dönmeyeceğiz. Bu yazımızda kısaca bazı olgulara dikkat çekmekle yetineceğiz. Yeni süreç bugün de aydınlanmış değil. Her türlü yorum ortalıkta cirit atıyor. Halklar, devrimci kamuoyu perde gerisinde ne olup bittiğinden habersiz. Ortaya çıkmaya başlayan bazı veriler ise (DEM’in İmralı görüşmesi, ardından burjuva partilerle başlayan görüşmeler) somut bir değerlendirme yapmak için henüz oldukça yetersiz. “Kulis bilgileri”nin temel alınamayacağı da açık. Devletin, özel harp aygıtının, Sarayın, burjuva partilerin, ABD’nin bildiği şeyi halkların da bir an önce öğrenme hakkı vardır. “Görüşmelerin selameti” gibi bir gerekçenin de arkasına sığınılamaz. Eğer başlayan bir süreç varsa bu süreci sabote edecek olan halklar değil, bilakis Saraydır, bağlaşıklarıdır, burjuva partilerdir; onların bildiği şeyi ilerici kamuoyu da bilmek zorundadır. Aradan birkaç ay geçti. Kapalı kapılar arkasında olan-biten ya da pişirilen her ne ise yurtsever hareket tarafından tutarlı bir açıklamayla kamuoyuna duyurulmalıdır. GOP/BOP’da İkinci İsrail olan TC ve ana yöneticilerinin zehirli ve provokatif manipülasyon ve demagojilerini açığa çıkararak barış ve demokrasi taleplerini güçlendirmek, halkların birlik ve dayanışmasını geliştirmek için en azından asgari açıklamaların acilen yapılması gerekmektedir. Geçen sürecin verileri gerekli açıklamaların yapılmamasının devlete, Saraya ve temsilcilerine yaradığını, halkların ve yurtsever hareketin aleyhine olduğunu, ilerici, devrimci kamuoyunun harekete geçilemediğini çıplak bir tarzda göstermektedir.

II

Sömürgeci faşist diktatörlüğün gerek Türkiye’de gerek Güney Kürdistan’da (özelde Kandil bölgesinde) ve gerekse de Rojava’daki saldırıları tempo yitirmeksizin sürmektedir. Bahçeli’nin “uzattığı el”, İmralı’yla görüşme, DEM’in burjuva partilerle sürmekte olan görüşme trafiği Saray diktatörlüğünün topyekün saldırısını zayıflatmak bir yana, ivmelemeye devam etmektedir. Son olarak Mersin Akdeniz Belediyesi’nin eş başkanlarının göz altına alınmasını geçerken hatırlatalım sadece. Sömürgeci faşist diktatörlük, ele başı Erdoğan her fırsatta küstahça bir dil ve saldırganlıkla Kürt ulusunu, Kürt halkını, ulusal devrimci mücadeleyi, PKK’yi, PYD’yi, QSD’yi, YPG’yi, Kürt ulusal kurtuluş savaşının önderi Öcalan’ı aşağılamaya devam etmektedir. Elinde faşist terör sopasını tutan ve gaddarca sallayan TC devleti ve dinci, mezhepçi faşist Saray iktidarının diğer yandan şirazesinden çıkmış provokatif ajitasyonu göz çıkarıyor. Tipik bir özel harp çizgisiyle, psikolojik savaşla, dezenformasyonla, topyekün savaşla karşı karşıyayız. Cellat iş başında papaz da celladı kutsamaya devam etmektedir. Bu duruş öyle “Saray barışçıl çözüme gidiyor, barışçıl çözüm öncesi bu saldırılar olur, oluyor” vs. gibi bir hafiflikle izah edilemez.

Evet, binbir yorumun eşlik ettiği “Yeni süreç”ten bahsediliyor. Bu süreç her ne ise, perde gerisi henüz aydınlanmış değil. Şimdilik görünen ve gerçek olan şu: Başta Rojava olmak üzere Kürt kazanımları yok edilmek isteniyor. Kürt ulusal hareketini parçalamak için binbir entrika örgütleniyor. Kürt ulusal hareketi içerisinde gerici milliyetçi eğilimler kışkırtılıyor. Egemen ulusun sosyal şöven (sosyalizm maskeli) çevreleri, Kemalist çevreler, “ulusalcılar”, Ergenokoncu kuvvetler Kürt devrimci hareketini sözde “emperyalizmin işbirlikçisi” olmakla, “Saray rejimini korumakla”, “Erdoğan’ı kurtarmakla” vb. itham ediyor. Erdoğan rejimini eleştirir görünen yaygın bir çevre esas darbeyi Kürt ulusal mücadelesine, Ortadoğu çapında başta Rojava olmak üzere Kürt devrimci kazanımlarına yöneltiyor... Kürt hareketinin Suriye’de, Şengal’de IŞİD’i yendiği dönemde övgüler dizen geniş bir çevre şimdi “bölücülük tehdidi” adına Rojava devrimine ve Kürt özerkliğine lanetler yağdırıyor. Saray iktidarı “Kahrolsun emperyalizm!”, “Kahrolsun terörizm!”, “Kahrolsun bölücülük!” vs. diye haykırıyor; Kemalist, laikçi, seküler aydınlar, “kanaat önderleri” de hemen Erdoğan’ın arkasına sıralanıp aynı sloganları birlikte haykırıyor. Öte yandan Erdoğan karşıtlığıyla, şeriat korkusuyla yaşayan geniş bir kesim “İmralı-Öcalan-DEM-Kandil Erdoğan’ı kurtarmak istiyor” ajitasyonuna kolayca yenik düşüyor. Oysa Erdoğan CHP sayesinde iktidarda kalmaya devam etti. Üstelik her zaman Saray iktidarına en büyük darbeleri indiren başlıca güç PKK, Kürt halkı olduğu halde bu suçlamalar ısrarla tekrarlandı! “Yeni sürecin” ne menem bir şey olduğunun henüz aydınlanmamış olması ya da perde arkasında olan-bitenle birlikte açığa çıkmamış olması, belirsiz, şekilsiz, çelişkili, hiçbir biçimde güven vermeyen gerçeğinden dolayı Kürtlere ve Kürt yurtsever hareketine karşı yaygın ön yargıları kışkırtırken yanı sıra ek yeni ön yargıları beslemektedir. Bu gerçeği de görmek gerekir. DEM’in aracılığıyla duyurulan Öcalan’ın yedi maddede özetlediği açıklama ise henüz bu ön yargıları kıracak elverişli ortamı yaratmadı. “Eski yöntemlerle” gitmeyen ve gitmeyeceği söylenen yeni sürecin henüz aydınlanmadığı açıktır.

Şimdilik “Kürt sorununun demokratik çözümü ve Türkiye'nin demokratikleşmesi”nden bahsetmek olanaklı değil.

III

Gecikmiş bir ulusal sorun olarak Kürt sorunu çözümünü her geçen gün daha fazla dayatmaktadır. Bölgesel çapta bir ulusal sorun olan Kürt sorunu çoktan uluslararasılaşmış durumda. Emperyalist ve bölgesel gerici güçler, İsrail, burjuva devletler kendi çıkarları temelinde Kürt sorununu kullanmaya çalışıyor...

Sarayın ve Bahçeli gibi müttefiklerinin siyasal hedefleri, oyun planı ne olursa olsun Kürt sorununun “demokratik barışçıl çözümü” talebini sahiplenmek, bu talebi sömürgeci faşist diktatörlüğe karşı devrimci mücadeleyi geliştirmenin fırsatı ve aracı olarak değerlendirmektir. Kirli oyunları ve planları bozacak, “daha otoriter” bir iktidarın kurulmasını, Erdoğan’ın ömür boyu başkanlığını önleyecek tek yol, bu yoldur.

Yapılacak şey, AKP-MHP-Ergenokon ittifakına dayanan diktatörlüğü, ırkçı-mezhepçi-soykırımcı Saray rejimini yıkmayı hedefleyecek eksende proletarya ve halklar ile sermaye diktatörlüğü arasındaki çelişkiyi derinleştirerek, ekmek, özgürlük, Kürtlerin tam ulusal eşitlik ve özgürlük taleplerini birleştiren, kitlelerin büyümeye devam eden siyasal ve toplumsal öfke ve mücadelesini kapsamlı bir mücadele hattında birleşik tarzda geliştirmektir. “Türke” karşı kurulan bir tuzak mı var, Kürde karşı kurulan bir tuzak mı var, o halde buyrun sömürgeci faşist diktatörlüğün ve elebaşı Erdoğan’ın, Saray rejiminin planlarını, tuzaklarını hep birlikte bozmak için iş başına! Hem bunu yapmayacak hem Kürt ulusal mücadelesiyle birlikte savaşı geliştirme duruşu içerisinde olmayacak hem de Kürt ulusal mücadelesini mahkum ederek Saray diktatörlüğünü yıkma mücadelesini veremezsin. Açık ki, Kürt hareketini “Erdoğan’ı kurtarmak”la, “ömür boyu başkanlığına güvence sağlamak”la vb. itham edenler çürük bir dala tutunmaktadırlar. Kürdü yalnız bırakırsan doğal olarak meydan emperyalizme, İslamcı faşizme, Erdoğan’a kalır ve Kürd etrafındaki yıkım ve katliamlar, tecrit politikası nedeniyle “Türk” de ağır yıkımlara uğrar, zehirlenmeye devam eder.

“Samimiyet” testi mi yapılacak buyrun meydan burada. Sahte bir emperyalizm karşıtlığıyla, sözde demokrasi lafazanlığıyla demagoji ve manipülasyon yaparak Türk işçi sınıfının da, halkının da çıkarlarını savunamazsınız. Bunu yapanlar, bilinçli ya da bilinçsiz, emperyalizme bağımlı Türkiye’yi, NATO üyesi Türk burjuva devletini ve ordusunu, ABD ve Batılı emperyalistlerin yüklediği görevleri Ortadoğu’da yerine getiren berbat Türk devleti gerçeğini gizlemeye, savunmaya çalışmaktadır. Bu gerçekleri teşhir ederek mücadele etmek yerine Kürt tarihsel gerçeğini ve Kürtlerin her türlü ulusal haklarını yumuşak ya da sert görünen politika ve duruşlarla ret etmek ırkçılıkla, şövenizmle, militarizmle, asimlasyonla belirlenen bir tarihsel kulvarın sözcülüğünü üstlenmek ya da bu kulvara yedeklenmek demektir.

Kürt sorunun olmadığı ancak Kürtlerin bazı sorunlarının olduğu bu sorunların da “demokrasi”yle çözüleceği savunuluyor. “Kürt sorunu yok ancak Kürtlerin bazı sorunları var” demekle zaten daha baştan demokrasi düşmanlığı yapılıyor. Türkiye’de demokrasinin olmamasının en başta gelen nedenlerinden birisi Kürt ulusal sorununun varlığı, Kürt ulusu üzerindeki sömürgeci boyunduruk ve milli zulümdür. Türkiye’de demokrasi-özgürlük mücadelesi kazanılmak isteniyorsa sömürgeci faşizmle hesaplaşmak gerekir. Ulusların ve dillerin eşitliği, Kürt ulusunun ayrılma, ayrı devletini kurma hakkı kayıtsız-şartsız savunulmadan tutarlı bir demokrat bile olunamaz. Sorun bu kadar açık.

Dinci faşist diktatörlüğün, Saray rejiminin Kürt sorununu demokratik ve barışçıl çözmek, demokratik cumhuriyet kurmak gibi bir derdi yoktur. Hitler-Goebbels-IŞİD-HTŞ ruhu ve politikasını temsil eden Teröristan devletinin terörist ele başılarından bunu beklemek abesle iştigal etmek demektir. Başladığı söylenen süreç ya da bazı önemli adımların atıldığı görünen gelişme (halkların birleşik gücüyle “demokratik politik çözüm”e dönüştürülemezse) büyük olasılıkla yerini daha kanlı ve kapsamlı bir saldırı dönemine bırakacak. Bunu önlemek zor ama mümkündür. Süreç Erdoğan’cı Saray iktidarının tüm hesaplarını, tuzaklarını boşa çıkararak etkisizleştirecek tarzda geliştirilebilirse bu kanlı noktalanma önlenebilir. Hesabı, hesapları ne olursa olsun, her fırsatı faşist karşı-devrime karşı mücadeleyi geliştirmenin aracı olarak değerlendirmek gerekir. Başlatılmış olan süreci bu amaçla kullanmak gerekir. Hedef devrimin zaferi olmalıdır ama her şey salt devrimcilerin varlığına bağlı değildir; bir devrime dönüşmese bile, Kürt ulusal sorununun “asgari ölçekte” çözüldüğü, faşist devlet biçiminin yıkıldığı (yerini burjuva demokrasisine bıraktığı) bir politik sıçrama olanaklıdır. Böyle bir gelişme bile başlıca olarak Türk ve Kürt halklarının Saray iktidarına indireceği büyük devrimci darbelerle gerçekleşebilir. Bu bağlamda devlet ve Sarayın politik etki ve yönlendirmesi altında olan ve kalan Türk işçi ve emekçilerinin kazanılmasının yaşamsal önem taşıdığı açıktır...

IV

Kuşkusuz ki devrimci asgari program ve talepleri bakımından barış ve demokratik çözüm talebi dinci faşist diktatörlüğü ve emperyalizme bağımlılık ilişkilerini yıkma hedefiyle birlikte ele alınır. Kürt ulusunun ulusal demokratik talepleriyle sömürülen, ezilen sınıf ve tabakaların, ezilen toplumsal kesimlerin taleplerini birleştiren bir mücadele hattında savaşı geliştirmek zorunludur. Devrimin zaferini getirecek mücadelenin ne zaman ve hangi somut evrelerden geçerek zafere dönüşeceğini bugünden bilemeyiz ama yürünecek yol bellidir... Burada Kürt yurtsever hareketin çizgisinin yukarıda vurguladığımız hedef genişliğine sahip olmadığını, “Demokratik cumhuriyet”, “Demokratik ulus”, “Demokratik konfederalizm” çizgisini temsil ettiğini biliyoruz. Fakat bu ayrım çizgisinin her düzeyde Kürt ulusal mücadelesi ve devrimiyle birlikte savaşma görevini görmezden gelmeye yol açaması gerektiği; eğer açıyorsa, bunun devrimcilik kaybı üreteceğini ve dar kafalı bir devrimcilik türü olacağı ve sosyal şövenizmi temsil edeceğini ve ettiğini vurgulamak isteriz...

Devrimin zaferine dönüşmese bile faşist diktatörlüğün yıkıldığı, Kürtlerin taleplerinin anayasal çerçevede asgari ölçekte karşılandığı (bu talepler Kürt yurtsever hareketi tarafından formüle edilmiştir), burjuva demokratik çerçevede hak ve özgürlüklerin kazanıldığı (burjuva demokrasisi) bir politik sıçrama devrimin zaferine giden yolda önemli bir dönemeç olacaktır. Sömürgeci faşist diktatörlüğün Kürt kazanımlarını tasfiye etme politikası, bunun aracı olarak gündemleştirdiği “el uzatma” manevrasına verilecek yanıt bellidir; Kürtlerin meşru ve haklı taleplerini ve mücadelesini iç ve küresel kamuoyuna mal etmek, yeni mevziler elde etmek, halkların birliği için mücadele etmek...

Türkiye halklarının, Kürt halkının, bölge halklarının karşısında kadir-i mutlak güçler yoktur. Son sözü direnen, savaşan halklar söyler. Gerek Türkiye’de gerekse de Ortadoğu’da savaşan ulusal devrimci demokratik Kürt hareketi öyle ucuz tuzaklara düşecek, asgari talepleri kabul edilmemiş “çözüm”lere teslim olacak bir hareket değildir. Karşımızda deneyimli, savaşkan, Ortadoğu’da güç dengeleri üzerinde önemli derecede etkili olabilen bir Kürt ulusal mücadelesi var ve bu hareket, fiili olarak devrimci mücadeleci gücünü korumaya ve büyütmeye devam etmektedir. Özellikle de Rojava devriminin zaferinden sonra Kürt yurtsever hareketi kendi tarihinin en güçlü dönemindedir. Faşist diktatörlüğün hangi veçheden yola çıkarsa çıksın, “terörist başı” dedikleri Öcalan’a muhtaç hale gelmeleri de bunun ifadesidir. Sömürgeci faşist diktatörlüğe Öcalan dedirten şey, Kürt halkının kahramanca mücadelesi ve devrimci kazanımlarıdır. Ortadoğu’ya emperyalist ve Siyonist müdahalelerin nesnel olarak Kürt mücadelesi bakımından açtığı alan, sunduğu imkanlar ise Kürt hareketinin lehinedir. Bu olgu da dinci faşist Saray iktidarını, “devlet aklı”nı korkutmaya devam edecektir.

Emperyalizm, Siyonizm, gerici bölge devletleri Kürt halkının dostu değildir ve olmayacaktır. Onlar kendi çıkarlarına bakarlar, Kürtler de kendi çıkarları doğrultusunda bu çelişki ve çatışmalardan yararlanacaktır. Rojava devriminin kazanımlarının korunması stratejik hedeftir. Kısmi geri çekilmeler, karşı taktik ataklar, taktik uzlaşmalar, taktik tavizler de bu sürecin birer unsurudur. Önemli olan Kürt direnişinin bağımsızlığını kaybetmeden, yönünü yitirmeden yoluna devam edebilmesidir. Sahada bir dizi emperyalistin varlığı, kendi plan ve stratejilerin gereği manevralar ve Kürt güzellemeleri yapmaları, sahada her cephede ağır bedeller ödeme pahasına devrimci mücadele yürüten Kürtleri “emperyalizmin uzantıları”, “ABD işbirlikçileri” yapmaz. Uzun vadede ne olacağını bugünden bilemeyiz. Sahada “buluşma”lar giderek zaman içinde işbirliği çizgisine de dönüşebilir. Hiçbir akım bu tehlikeden ve tehditten bağışık değildir. Ulusal mücadelelerin ve ulusal devrimlerin deneyi, keza “barışçıl çözümle” sonuçlanan deneyimlerin tarihsel sonuçları böyle bir sonucun imkansız olduğunu göstermediği gibi, söz konusu tehlikeye karşı uyanık olmak gerektiğini göstermektedir. Ama bu tehlike ve tehdit var diye de zorunlu hale gelen taktiksel uzlaşmalardan, taktiksel ittifaklardan, taktiksel geri çekilmelerden, taktiksel manevralardan da uzak durulamaz. Kaldı ki “demokrasi”, “devrim”, “Marksizm” vs. adına hareket eden bir kısım politik eğilimlerin Kürt hareketini yalnız bırakarak sonra da ucuz yoldan Kürt yurtsever hareketini “ihanetle”, “Erdoğan’ı kurtarmakla” vs. damgalaması düpedüz gerici bir tavırdır. Hem yalnız bırak hem suçla! Saçmalık bu. Buyrun sınıf mücadelesi arenası ortada, halkların birleşik mücadelesini başarıyla geliştirerek Kürt mücadelesini de güçlendirerek ortak düşmanlara karşı ortak mücadele yolunda ilerleyelim.

Barış ve demokrasi, özgürlük ve adalet, ulusal eşitlik taleplerinin her cephede mücadelesinin verilmesi gerekir. İlerici olmanın en basit koşuludur bu. Hızla, derinlemesine ve genişlemesine en geniş güçlerin eylem birliği ile, sayısız biçimlerde dört bir tarafta kitlelerin eylem gücünün harekete geçirilmesi, ajitasyon, siyasi teşhir kampanyalarıyla sınıfın ve kitlelerin aydınlatılması yaşamsal ve ivedi bir görevdir. Barış mitingleri, barış anneleri cephesinin genişletilmesi ve eylem gücünün yükseltilmesi; ilerici, devrimci kitle örgütlerinin, sendikaların, aydınların ortak eylemleri, kamuoyu oluşturma çalışmaları; Türk ordusunun Rojava’ya olası doğrudan kara harekatına karşı her yerde ve sınır bölgelerinde nöbetler ve karşı gösteriler gibi görevler günün yakıcı görevleridir. Bu mücadelelerin bölgesel ve küresel çapta örgütlenmesinin büyük önem taşıdığını ise hatırlatmak bile gereksizdir.